BABANIN GÖREVİ 18Aradan geçen iki saatin ardından tüm vücudum o anların etkisindeydi. Barkın'ın bana yaklaşımı, dokunuşu, bakışı... Herşeyi farklıydı. Onun gözlerine her baktığımda babasını görmem tesadüf olamazdı.Bir arkadaşımla görüşmek için dışarı çıktığımda sanki cennettimden çıkmış gibi oldu. Dışarıdaki hava bile ilk anda yabancı gelmişti. Midemde kelebekler uçuşuyordu adeta. İçimdeki sıcaklığını her düşündüğümde ıslanıyordum. Bu yüzden de çok düşünmemeye çalışıyordum.Arkadaşımla buluştuğumda, hala bunun etkisi altındayım. Farketmesi kısa sürmedi."Hey, beni dinliyor musun?" diye sordu, gözleri dikkatlice bana bakıyordu.Hemen kendime gelip; "Evet... Şu hamilelik yüzünden..."Bakışı, endişeli olmaktan bir anda uzaklaşıp yumuşamıştı."Ah canım benim! Ne kadar seviniyorum bir bilsen. Sendeki değişimi de görmen lazım, resmen yanakların pembeleşmiş!" dedi. Ses tonundaki neşe, beni de neşeli yapıyordu."Evet... Öyle oldu galiba..." dedim, aslında o pembelik hamilelikten değil, daha başka sebeplerdendi ancak bunu açıklayamazdım. Aşık olmak gerçekten farklı bir histi, yıllar sonra yeniden hissettiğim için çok mutlu olduğum bir duygu. Bir de kendi yarattığın erkeğine aşık olmak... Bu işte zirveydi, daha üstü yoktu, olamazdı."İyisin iyi..." dedi gözlerime bakarak, yüzü gülüyordu. Beni böyle görmeyeli uzun süre olmuştu, hem de son dönemdeki stresim yüzünden iyice çevremden kopmuştum. Bu görüşme çok iyi gelmişti."Senden ne haber? Hiç anlatmıyorsun." dedim çayımdan bir yudum alırken."Ne anlatayım işte, aslında hayatımda bir şeyler değişsin istiyorum ama..." derin bir of çektikten sonra devam etti; "Ne bileyim... Değişmiyor. Değişecek gibi de gözükmüyor." dedi. Morali bozuktu."Hayır... Senin canını sıkan başka bir şey var. Bana söylemelisin. Ne oldu?" dedim endişeli gözlerle ona bakarken."Nasıl anlatacağımı bilemiyorum..." dedi.Uzanıp ellerini tuttum. Onun böyle olması beni çok kötü yapmıştı hem de benim için bu kadar sevinmesini gördükten sonra..."Lütfen... Anlat, rahatlarsın. Çözüm bulamasak bile konuşmuş oluruz." dedim."Sanırım Alper beni aldatıyor..." dedi, sesi gerçekten de çok kötü geliyordu. Derinlerindeki acıyı anlayabiliyorum, hissedebiliyordum. Aslında bir yandan onun acısını anlamak değildi benimkisi, ben de aynısını bir başkasına yapıyor muydum acaba..."Emin misin?""Evet, telefonda mesajlarını yakaladım." dedi. Gözlerinin dolmaya başladığını görünce hemen çantamdan bir mendil çıkardım ve ona verdim. Göz yaşlarını silerken, burnunu çekti. Ona çok üzülmüştüm. İlk defa onu böyle görüyordum çünkü."Bilmiyorum... Ne yapacağımı bilmiyorum..." dedi, üzgün bir halde.Aslında neden aldatıldığını bilmiyordum. Hiçbir kusuru yok gibiydi. Kızıl, uzun saçları vardı. Ortalama boyutlarda, güzel ve dik göğüsleri vardı. 38 yaşında bir kadına göre çok güzel bir vücudu vardı. Kıvrımlı kalçaları ve uzun bacakları vardı. Ancak yine de aldatılmıştı işte... Benim yapmak için bahanem vardı belki de, ama onu... Bilemiyordum."Neden böyle bir şey yaptı?" dedim, aslında çok gereksiz bir soru sorduğumu biliyordum ama ne diyeceğimi de tam olarak kavrayamamıştım. İlk defa böyle bir durumla yüz yüze kalıyordum. Meltem gerçekten çok iyi niyetli biriydi, her zaman yanımda olmaya çalışırdı ama yine de... Bu durumda ona nasıl yardım edebilirim, nasıl onun yanında olabilirim bilmiyordum."Bilmiyorum..." dedi. Çok çaresiz gözüküyordu. İçimden neler geçiyordu ama hiç bir şey söyleyemiyordum. Böyle bir durumda olmanın ne demek olduğunu ben de çok iyi biliyordum. Aslında kötü olan, bunu ben de ona yapıyordum galiba. Ancak benimki çok daha farklıydı. Benimki bir görevdi... Aslında bu biraz kendini kandırmak oluyordu sanırım, bu görevden de öteydi... Bu aşktı... Bu tutkuydu..."Üzme kendini..." dedim. Aslında hiç bir işe yaramayacağını bilmeme rağmen."Çok yalnız hissediyorum kendimi, tamamen terk edilmişim gibi geliyor. O kadar kötü ki... Hiç beklemiyordum. Daha da kötüsü sorduğum zaman inkar edecek, bunu da adım gibi biliyorum." dedi. Haklıydı, çoğu erkek zaten böyle bir şeyi kabullenmezdi.O gün aklımı çok kurcalayan konularla geçti. Ancak yine de, o zaman onun için gerçekten üzülmüştüm."Barkın olduğu için çok şanslısın, yalnız bırakmıyor seni..." dedi üzüntülü bir sesle."Evet..." dedim. Aslında bu çok daha derin manası olan bir ifadedeydi. Barkın benim ruhumdu, kalbimdeki atıştı, nefesimdi... Ateşimdi... Suyumdu... O olmasa, neler yapardım bilemiyorum. Onunla, bu son olanlardan sonra asla ama asla bu Dünya üzerinde üzülebileceğim bir konu olduğunu düşünmüyordum. Sonra aynı olayın başıma geldiğini düşündüm... Ya benden sıkılırsa? Ya benden başkasına giderse...Hayır...Gidemezdi, içimde derinlerde bir yerde bir anda kıskançlık tohumları yeşermişti. Kendi kocamı bile bu kadar kıskanmıyordum ama o çok farklıydı...Hem de çok...